Ik was zolang de weg mij droeg,
stond te lang voor het diepe water;
waar altijd maar en telkens weer
die kreet klonk en het water
ongehinderd plooide.

Kijk wat mijn leven was: deze dag
deze lucht, dit water deze stad
zonder woord dat mij wekt. Noem mij,
ik ben als jij mij noemt; mijn naam
is vol verhalen.

Een leeg huis is te verdragen onder
een lucht die strak op de aarde rust,
in een stad die weet waar mijn kreet
over het water dwaalde. Schep mij
uit wat ik naliet.

geef mij een woord, een woord geeft
een hart en een wereld misschien
waar boten varen, de wind, de zeilen
bolt. Hier stond mijn stoel, leeg
een klein graf,

maar bezit haar met verhalen en
ze reikt haar arm, leent haar rug.
In jouw woorden roept die vogel,
slaat een vis dat kreukelend water,
even terug.