jij ging die ene kant
ik om jou te zien dezelfde op
mijn kar reed door de nacht
de stilte van het zwarte duister lag
gespreid over het landschap en de diek

ik kom even naar je omzien, zei ik
Van Gogh is de naam
maar een donkere stroom zoog mijn beeld mee
naar binnen tot de hanen riepen

toen moest ik zingen en ik zong
van het superbe brons
van goudgroene tonen
roodachtige grijzen
een gamma van nevelige kleuren

ik ging naar Zweeloo om je zelf te zien
maar liep achter de feiten aan
vijf jaargetijden scheidden ons
toch heb ik jou daar wel ontmoet

de bleek voor mijn ogen
weerspiegeld in die van jou