herfst aan de schelde


lucht die over de schelde drijft
is grauw en zwaar van regen
fietsers scheuren wind aan flarden
half leunend op hun stuur,
op dijken van het achterland
waar zomer door poorten van
tijd subtiel is weggegleden
over beslijkte wegen en
in drassige velden hangt
de geur van herfstig hooi,
gedorst, bijeen gereven

de nevels van hun dromen
zijn langgerekt en zweven
langs bedauwde bermen
waar gisteren nog dotterbloemen
bloeiden en lijsters broedden
in heggen van bosachtige tuinen,
waar dennen met immense
kruinen zanderige grond bedekken

ze ademen diep de geur
die over slibberig water trekt,
mengelmoes van uitlaatgassen,
stervend loof en ritselende rietkragen –
de meeuwen zijn terug,
de brede wespenorchis zal
pas in nieuwe lente weer
te voorschijn komen


tine hertmans