Onomkeerbaar, het
gegane pad, karren
ratelend, hotsend en
botsend, een
briesje kreunend door
de open vlakte.
Het pad, zo ver gegaan,
vervagend
tijd heelt niet meer
alle wonden,
Pijn!
Die vreselijke hoer,
flirtend met
de dood...
Eeuwen waaien door het
dungeworden gras
takken krijgen bomen en
woorden vinden betekenis.
Een gouden briesje
zwevend in
het westen, adem diep en
zie, de stad herleeft.
Terug naar overzicht
Vind je dat er informatie over dit gedicht ontbreekt? Stuur een mail naar
info@straatpoezie.nl met de titel en locatie van het gedicht en de aanvullende informatie.