bovenop een berg afval
zie ik een leeg ingedeukt roestig verfblik liggen,
ook een spade waarvan de randen
door erosie alreeds geheel zijn vergaan,
een hooivork, afgedankt bezempje
en nog veel meer roestige objecten
op dat moment krijg ik letterlijk visioenen,
als een schatgraver die goud heeft gevonden
graaf ik ze uiterst voorzichtig uit de berg afval,
een voorbijganger kijkt argwanend naar mij,
met de opmerking “what on eart moet je met die zooi”
‘k laat mij er toch niet door ontmoedigen,
schijnbaar ben ik de enige hier,
die de vergaande schoonheid mag en kan zien,
bedenk ondertussen in mijzelf....afgedankt!
zo aandoenlijk mooi, leuk en komisch kan het oud zijn zijn.

2020 Verroest! ben nog steeds verliefd.