Enkele dingen zal ik altijd blijven:
zoon. Moeder dood. Met zelf een zoon,
moeder dood. Mijn eigen vader. Die schrijven
moet, journalistje van zijn ziel: zoo'n
wit blad. Eerst voor iedereen, hoe het zou,
later alleen voor zichzelf, hoe het was geworden.
(Nostalgie is een lelijk woord voor trouw.
Verleden en heden gebeuren in de verkeerde volgorde.)
Ik ben van Humo dus, van wat toen kon.
Dromen, protest en humor, die hetzelfde waren:
onvermogen om saai te zijn. Ik ben on.
Ik ben van taal die in regelrechte zinnen wou bewaren.
En van het kanaal dat in mijn kinderjaren
de korste afstand vormde tussen hier en horizon.
Terug naar overzicht
Vind je dat er informatie over dit gedicht ontbreekt? Stuur een mail naar
info@straatpoezie.nl met de titel en locatie van het gedicht en de aanvullende informatie.