Als eerst nu maar de tijd gezet was en de klokken op hetzelfde
moment zouden slaan, het heldere getingel na de zware

gang, een beetje zoals hij na dagen moeizaam vooruit te komen
eindelijk een vaartje kreeg, een duwtje in de rug van

een onzichtbare hand en wind mee, tenminste op de heenweg.
Als hij keek naar de halve manen tussen het koper,

het lichte blauw waartussen de zon verscheen en wist hoe eenzelfde
kleinood vroeger aan de muur tikte boven het pluche

van de tafel van zijn ouders, dacht hij altijd aan thuiskomen en
veilig zijn. Hij moest opschieten, er zat een bocht

in de weg, er waren vreemde bomen, rood licht als het mica ruitje
van de kolenkachel, iets gloeide maar

warm werd hij er niet van. Hij was vergeten de slinger van die
ene klok weer omhoog te trekken.