Aanschouw de hemel die
de aarde kust. Nacht

vaart aan, zet licht in zwarte inkt om
slaat me in het gezicht. Vannacht

is een nacht die niet langer wil ontwaken
in vergeten dromen zie ik ze voorbijkomen

daar langs het spoor lopen ze voort in
mijn geheugen. Echter de klimop aan

herinneringen voelt aan als een
knellende jas. Verspringt als

losse eindjes in mijn gedicht, opent
zwijgend het licht. Muisstilletjes

wandelen ze uit mijn zicht, bleekroze
hangt boven de daken. Op het

snijvlak van donker en licht
zo breekbaar de morgen.