we laten achter om vooruit gestuwd te worden
ontwaren nieuwe versies van onszelf achter de onrust van een horizon
grondstof om de afstand die wij werden te dichten
wat overblijft is de lach, een doffe herinnering
een echo in de krommingen van een eclectische bouwzucht
ik beloof je dit:
wat ik liefheb, breek ik in tweeën om het met je te delen,
maar ik wacht niet
wat ik achterlaat stuwt mij voorwaarts
met de heimwee naar een toekomst die ik nog niet thuis kan noemen.
Terug naar overzicht
Vind je dat er informatie over dit gedicht ontbreekt? Stuur een mail naar
info@straatpoezie.nl met de titel en locatie van het gedicht en de aanvullende informatie.