Njonken de paden
bloeie wer de maarteblomkes,
de wiete ierde rûkt.
In beam wjerspegelet
yn it swarte wetter,
syn tûken rikke
yn ferwûndering
nei himel en ierde.
De wyn azemet
troch triljend gers.
Wy wurde wekker,
ús woartels sûge
nije libbenssoppen
út de ierde, wy libje.
Efter de beammen
driuwe einleaze
wolkenloften oer
de lege greiden.
Út de fersebondel it blau fan hortinsje troch Baukje Wytsma (1946)
Terug naar overzicht
Vind je dat er informatie over dit gedicht ontbreekt? Stuur een mail naar
info@straatpoezie.nl met de titel en locatie van het gedicht en de aanvullende informatie.