De frou stiet op it boerehiem
Stil by de bûthúsdoar,
Yn sneinse swarte boerinneklean
Mei in bûnte skeldoek foar.
Har earizer blinkt yn ‘e sinne fier
Want it hiem leit heech en frij;
En beammen waachse net te Surch:
De see is te tichtebij.
’t Is sneintemiddei, de bern binn’ fuort
En kuierje oan ‘e seedyk,
De boer leit efkes op it ear:
Foar de frou allinne it ryk.
Dêr stiet hja no stil op it keale hiem
By in stokroas en goudsjeblom,
Dy har bern yn in túntsje noch opbrocht ha,
Mar dy haww’ it ek al net rom.
O dat hearlike grutte appelhôf
Alear by har âlders’ hûs,
Mei dy moaie hege abeeljenbeam
En blommen by de rûs.
Hja is no hast al in âld wiif
En hat al grutte bern,
Mar dan wurdt har it moed dochs fol:
Hja mei dy lânsdou hjir net sjen!
‘Dat jo dêr no noch om skrieme kinn’,
Dat is dochs de muoite net wurch,
Jo sa’n flink en warber boerewiif
Myn leave boerinne fan Surch.’
Terug naar overzicht
Vind je dat er informatie over dit gedicht ontbreekt? Stuur een mail naar
info@straatpoezie.nl met de titel en locatie van het gedicht en de aanvullende informatie.