Vroeger stonden hier serieuze cilinders
Ze zorgden voor werk
en gaven ons letterlijk licht
Nu zit ik op mijn terp
van verpakte vervuiling
Groen gecultiveerd, zorgvuldig ingericht
voor wat verpozing van verwende kinders

Ik zet mijn elleboog op de knie
en tuur naar de horizon
vol stadse hindernissen
Het hindert geenszins mijn gemoed
Voedt fantasie en futiliteit
van dagelijkse geschiedenissen

Niet dat ik er naar terug verlang
die dikke zuilen, markant en massief
aan de rand van de stad
Een eeuw, misschien iets meer
Wat is dat op de schaal van vooruitgang?

Dan voel ik een zacht tikken op mijn rug
ik keer alweer terug
en draai me om
Een lach weerkaatst in mijn gezicht
de frons verschrompelt voor zijn ogen
Mama kom je? Mag ik een ijsje?
Ik ben al gezwicht:..