Elke dag als ik naar school toe ga, sta ik steeds weer te turen
naar die hoge muren.
Dan kom ik op dat grote plein, waar kinderen aan het spelen zijn.
Dit is pas het begin, we gaan de school nu in.
We komen dan in twee gangen, waar mooie tekeningen hangen.
Dan kom je bij de grote trap, daar ga ik twee treden tegelijk op in één grote stap.
En dan bij de laatste tree splitst de trap zich in twee.
Dan kom je bovenaan
daar zie je op iedere deur staan
dit is groep vijf en dit groep zeven - daar gaan we naar binnen ... even.
Een klas met een heel hoog plafond
en de grote gele zon danst met de wolken samen, dat zie je door de mooie grote ramen.
Elke keer als ik kom in de hal
ga ik bedenken waar die oude trap naar toe leiden zal.
Overal in het schoolgebouw waar je dan ook zoeken zou, vind je wel verstophoeken.
Ze zouden je uren moeten zoeken
voor ze je kunnen vinden
daarover hoef je je niet op te winden.

Maar het schijnt dat deze mooie school verdwijnt.