DIEP STIL WATER
Ik wilde uit haar lichaam zijn,
weg van haar omhullende warme vocht,
bevrijd huilen en zuurstof zuigen,
een geheugen starten, hijgen, worstelen
met schuim op de lippen, kop in kas.
Buiten graag: het volle leven,
het vermoeden van grote liefdes, schoonheid
als het even kon. En sneeuw.
Ik haperde te lang, aarzelde om te komen,
bracht bijna alle leven tot stilstand.
Ik ademde toch. Het haperen bleef.
Voorgoed. Als het heimwee naar diep stil water.
© Eddy D'Haenens
uit 'Het werd tijd - Gedichten over een moeder, vrouw en dochter' Uitgeverij EPO/Mammoet 2022.
Terug naar overzicht
Vind je dat er informatie over dit gedicht ontbreekt? Stuur een mail naar
info@straatpoezie.nl met de titel en locatie van het gedicht en de aanvullende informatie.