dierenepos


ik loop de sporen af
van platgetreden paden
waar destijds reinaert over
nu gedempte beken struinde
alsof zijn geest hier nog
steeds waart en ruisen
van gebladerte de indruk geeft
van pluimen vossenstaart,
waar hoge sparren van zo
lang geleden de generaties
zagen wisselen en eeuwen
stofferig vergleden, in
zanderige aarde, door het
gevogelte zozeer begeerd

dit stukje land dat enkel
zijn herinnering bewaarde,
telt enkel nog de havelozen
van een gehaaste maatschappij,
zwerfkatten, als waren zij
zijn nazaten, zoeken
ontsnapping aan de dood –
vergeefs de vluchtroute
van tibeert en kompanen
uitgeprobeerd


tine hertmans