dorp anno 2009
de stroom meandert gestaag
doorheen wat rest aan velden
stilte geeft er forfait
en ransuil vindt geen rustplaats meer
roerloze aurelia tussen wat kreupelhout
herinnert vaag aan karrensporen
van weleer
stenen woestijnen rukken op,
ze vormen de enclave
om weiden vol met koeien
van voor ons netvlies weg te plukken
toch etaleert de zon nog steeds
haar flamboyante gloed
over flarden bemoste beemden
gebouwen met daar tussenin gestrooid
exquise pareltjes natuur,
wat blijft is de inertie
van ontheemden
tine hertmans
Terug naar overzicht
Vind je dat er informatie over dit gedicht ontbreekt? Stuur een mail naar
info@straatpoezie.nl met de titel en locatie van het gedicht en de aanvullende informatie.