De wereld die mijn wereld niet is
vult ieder raam van het huis.
Daglicht wist de weerspiegeling uit,
een pen die de mijn niet is

houdt het vergezicht laag bij de grond.
Inzichten schrijven de horizon,
brandende steden waar ik niet kom.
Is het mogelijk dat men een ander wordt

door zich op te bergen als een paspoort
dat niet langer geldt ? De spiegel
te mijden alsof men zich schaamt
voor zichzelf ? Het gedicht te fouilleren

als een verdacht element ?