Ik taalde naar iedere zin,
dichtte daar de diepste put,
verdwaalde en na elk begin,
bleef het vergezicht zonder nut
-vergeef me maar- als ik
een goede gedachte streep,
naar de foute letter greep
of m’n punt te scherp sleep.
In de verzen die ik maakte vallen
genoeg voetnoten te kraken,
de wetten van het woordenspel
zette ik tussen al te ruime haken
-vergeef me maar- wat bijgeval
ver over de scheef geschreven is.
Envoi: luister naar de belevenis,
spel en ontleed mij, vertel en
vergeet mij, zo spreekt de poëet.
Terug naar overzicht
Vind je dat er informatie over dit gedicht ontbreekt? Stuur een mail naar
info@straatpoezie.nl met de titel en locatie van het gedicht en de aanvullende informatie.