Het water snijdt je hier de pas af

Het water snijdt je hier de pas af,
vervangt stap door stand,
verandert nu in later.

De tijd kun je oneindig vaak
in tweeën breken.
Je deelt je naam,
je huis, je taal.
Elk uitzicht is een land.

Straks kijk je terug
en ziet jezelf weer staan.
De helft van elk verhaal ligt
aan de overkant.

Dichter(s): Ester Naomi Perquin

Locatie: Westzeedijk 375, 3016 GR Rotterdam

Taal: Nederlands

Datum geplaatst: 2-3 mei 2020

Relatie met locatie: Perquin schreef het gedicht speciaal voor deze plek.

Initiatiefnemer: open/dicht_bruggedichten is een initiatief van stichting de Zoek naar Schittering

Vormgever: Monice Janson

Opmerkingen of wetenswaardigheden: De dichter zegt over het gedicht: "Eigenlijk hou ik niet zo van toelichtingen op gedichten. Het goede aan een gedicht in het straatbeeld is nou juist dat het niets van je vraagt, in tegenstelling tot hamburgerreclames, wasmiddeladvertenties en verkiezingsposters. Het is er gewoon, je kunt het lezen, soms rijdt er daarna een regel met je mee. Bij deze plek is de lezer meestal iemand die stil moet houden. Daar begint het dan ook. Een brug die openstaat verplicht je tot stilstand – en wanneer je stilgezet wordt denk je na over hoe het straks verder gaat. Dat is een kort, tamelijk alledaags moment waar vanzelf al poëzie in zit, vind ik. Want waar ben je, op zo’n moment, tussen twee plaatsen in? Het is tussentijd. Het omkijken en jezelf weer zien staan, dat is iets wat ik heel vaak doe. Bij wijze van spreken dan. Het heeft te maken met de manier waarop zo’n brug je tijd in tweeën deelt. En niet alleen je tijd, denk ik. Je laat bij iedere zijstraat, oversteek, kruising een versie van jezelf achter. Een niet-gemaakte keuze. Een variant. Rotterdam is bovendien een stad waar veel mensen wonen die ook ergens anders hebben gewoond en op die andere plaatsen andere versies van zichzelf hebben gekend. Een restje moedertaal, een ver vaderland. Een overkant. In zekere zin is zo’n brug als dit van zichzelf al een metafoor, denk ik. Daar hoef je als dichter helemaal niet zoveel meer aan te doen. Je kijkt er naar en het is er allemaal al. De poëzie beweegt gewoon met de brug mee." Bron: https://bruggedichten.nl/brug/parkhavenbrug/ Dit bruggedicht is het tweede in een reeks van het project open/ dicht_bruggedichten én waar al veel poëzie te vinden is langs de kades en in de nabije omgeving (van andere initiatiefnemers). Die gedichten worden op een bijbehorende website www.bruggedichten.nl/route/ in beeld gebracht.

Meer info: https://bruggedichten.nl/brug/parkhavenbrug/

Naam invuller: Ed Visser en Jiske Foppe

Terug naar overzicht
Vind je dat er informatie over dit gedicht ontbreekt? Stuur een mail naar info@straatpoezie.nl met de titel en locatie van het gedicht en de aanvullende informatie.