De iesverieniging het "Wintervreugd".
Het stille water dreumt van beter tieden,
van echte winters die nog elk zich heugt
en van het ies dat toen kun lieden.

Luudsprekers zingt, de lampen braandt
de scheuvels scharp, mien hart zo licht.
Deur haansen hen vuul ik joen haand,
de kolde wind sned hiet in mien gezicht.

Zo heb ik mij veurgoed an joe verleuren:
die aovend breuk hier tussen oons het ies.
Nooit hef het meer zoas die winter vreuren
en dommiet ben wij misschien old en gries.

Maor iens, mien lief, zult wij weer samen rieden,
iens komp de dag da'k zeg: het ies kan lieden.