Toen ik nog gewoon ik was
En alles heel gewoon was
Geen zorgen
Voor morgen
Leven met passie
Geen regen maar zon zie
Tot de ziekte kruipt onder je huid
Er in het sterke lijf een invalide schuilt

Dan begint het gevecht
Want zo ben ik nietecht
Thuis zitten in je eentje
Geen enkel steentje
Voeg ik toe aan de maatschappij
Ik hoor er niet meer bij

Dan komt de dag datje de kracht weer vindt
Dan kan je weerterug naar het onbezorgde kind
Het ging niet vanzelf het was een strijd
Die ben ik nu meestal kwijt
Dan ben ik weer ik
Gewoon ik