Wij hebben jullie weggebracht: mevrouwen, meneren,
grootvaders en zwijgzame harten, donkerte.
En ik heb geturfd: wie van jullie

onder het eerste ijs ging, gevallen
blad, het meiklokje als een kinderhand,
wie rond de tafel mist, afreist.

Als kind liet ik uit mijn handen glippen:
een hamster, twee poezen, een uit zijn plastic
tuin verbannen roodwangschildpad,


en oefende ik op wat nog

in de scheur van de aarde
moet, een stenen buik krijgt.

Zo ben ik uitgeteld. In pak opgetrokken 

boven twee voeten in het gras, een hoofd
dat zich naar de verliezen zet,


drinkt bij dat ene stuk muziek -
ik wek jullie niet
uit dat vermaledijde bed


maar blijf hier wachten
op de grond waarop wij
verzuchtend staan. 


Want indien de dood een leugen is

die zich loszingt van het bestaan
neemt niemand jullie nog iets af.

Sluip dus niet weg, sluit de vuist.
Recht jullie rug uit as of graf,
spook nog lang in onze naam.