Er is niet veel voor nodig om een raam te maken: je hangt
een bak met bloemen aan een rand en laat gezichten op
hoge poten door je uitzicht lopen, je lijnt een hondje
aan dat even stil blijft staan en dwars
door het glas naar je blaft.

Je kunt naar buiten kijken en weer weten hoe je door
de straten bent gelopen, hand in hand met wie er toen
was en je ogen waren nog andere ogen,
je hart was zo’n hart
dat nooit brak.

Zie je – zelfs met gesloten gordijnen
blijft de dag die je kende intact.