Ik reik
naar je handen
rustend op dit landschap
dat wij delen als een vreemde
tot ik niet meer vraag wie jij bent.
Blauwgrijze heuvels glooien een leven
in je ogen de lucht grijsblauw van heimwee nee
ik weet niet hoe je heet maar je kijkt alsof ik het ben
die je een gezicht gaf. Ook ik draag het gezicht van hoe een ander
mij wil zien. Ben ik een vreemde zolang jij blijft kijken alsof je me kent?
Terug naar overzicht
Vind je dat er informatie over dit gedicht ontbreekt? Stuur een mail naar
info@straatpoezie.nl met de titel en locatie van het gedicht en de aanvullende informatie.