Een nieuwe lente en een nieuw geluid:
Ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit,
Dat ik vaak hoorde voor een zomernacht
In een oud stadje, langs de watergracht
In huis was 't donker, maar de stille straat
Vergaarde schemer, aan de lucht blonk laat
Nog licht, er viel een gouden blanke schijn
Over de gevels in mijn raamkozijn.
Dan blies een jongen als een orgelpijp,
De klanken schudden in de lucht zoo rijp
Als jonge kersen, wen een lentewind
In 't boschje opgaat en zijn reis begint.
Hij dwaald' over de bruggen, op den wal
Van 't water, langzaam gaande, overal
Als 'n jonge vogel fluitend, onbewust
Van eigen blijheid om de avondrust.
En menig moe man, die zijn avondmaal
Nam, luisterde, als naar een oud verhaal,
Glimlachend, en een hand die 't venster sloot,
Talmde een pooze wijl de jongen floot

In nije maaie dy’t in nij lûd bringt!
Ik wol dat dit liet as it floitsjen klinkt,
dat ik faak heard ha op in maitydsjûn
bylâns de greft, dy’t troch ’t âld doarpke rûn.
Yn ’t hûs wie ’t donker, m ar de stille strjitte
fergarre skimer. Yn de loft blonk jitte
it lette ljocht; in bank en gouden glinster
niigd’oer de hûzen nei myn slûge finster.
Dan fluit’ in jong’ as blies in oargelpiip.
De klanken trillen yn ‘e loft, sa ryp
as jonge kjersen, as de maitydswyn
strykt oer it hôf en set syn strunen yn.
Hy dribbl’ oer brêg’ en wâl bylâns it wetter;
hiel stadich dangl’ er. Rûnom rûn ’t gekwetter
bliid sa’t in protter fluitet, dy’t de grûn
fan eigen blidens net ken yn hjeljûn.
Mannich mêd man heard’ oer syn miel dy stim
as wie ’t in âld ferhaal, en glimk’ in glim.
In hân dy ’t finster ta die, wifke by
it floitsjen fan dy jong’ ien amerij.