Moeder, breng me naar de velden,
in het prille ochtendlicht
zal ik de bloemen zien ontluiken,
als de takken zachtjes wiegen.
Duizend bloemen zeggen dingen
voor duizend verliefden van hart
en de bron zal ons vertellen
wat de nachtegaal verzwijgt.
De roos was al ontloken
in het prille ochtendlicht;
haar teder bloed was zo rood,
dat de dauw verdwenen is;
ze stond heet op haar stengel
en heeft zo de wind geschroeid;
hoe hoog is ze! hoe stralend!
Ontloken was zij!
Terug naar overzicht
Vind je dat er informatie over dit gedicht ontbreekt? Stuur een mail naar
info@straatpoezie.nl met de titel en locatie van het gedicht en de aanvullende informatie.