Vouwen in het landschap
lopen lijnrechte wegen
onder de einders door.
Over de viaducten
van het betonnen zonlicht
klimmen snelvoetige wolken
onachterhaalbaar uit zicht.
Hoe lang ben ik al onderweg
in het grauwe staal van de middag.
Een atoom dat sidderend rondsnelt
om een kern van ijskoud geluk.
Terug naar overzicht
Vind je dat er informatie over dit gedicht ontbreekt? Stuur een mail naar
info@straatpoezie.nl met de titel en locatie van het gedicht en de aanvullende informatie.