Een splinter van een beestenbot gesplitst.
Dat was het eerst, in tijden voor de tijden.
Met steen uit been gebikt en toegespitst.
Wat is veranderd? Niets. Ja, toch. Materie,
Toen dierlijk, mineraal nu. Staal dat flitst.
Maar oog voor draad blijft oog. Niet te verbeteren.
Welk harig wezen kon zo helder zien?
Miljoenen vingers weten dank sindsdien.
Terug naar overzicht
Vind je dat er informatie over dit gedicht ontbreekt? Stuur een mail naar
info@straatpoezie.nl met de titel en locatie van het gedicht en de aanvullende informatie.