Refrein:
Zit ich in de paeperbus
Zit ich boven in d'n toren,
Kiek ich op oos dörpke nieër
Waat mich toch zoeë kan bekore,
Met ziën meule, met ziën beek
Met ziën veldj en al ziën paedjes,
Met ziën brook, met ziën hei,
Met zien kuuj inne wei
Jao, den zingtj mien hert: "Joechei !"

Ich zeen 't kestieëlke dao ligke zoeë kaal
De beuke die sproke dao vreuger ein taal
En dao tussen in, wie seldaote op wacht,
De eik in al heur prach.
Ich zeen van hie boven de Itterse wal
Det sjoeën stuk historie, noe hieël in 't verval.
Den kos ich waal janke, es ich dink, vol verdreet
Waat Itter noe neet mieë heet.

De Lieëuw’rik dae 's zomers zie nestje hie bouwjt
Geit zingendj omhoeëg, mer verstomdj:
Hae aansjouwtj
Det sjoeën paradies en hae veltj wie 'ne stein
öm gauw weer dao te zeen.
En kumptj den d'n aovondj hieë euver 't landj
Het aovendroeëd tovertj de hei den in brandj
Den heur ich en zeen ich 't sjoeënst waat besteit
Es 't aovësklökske sleit.

En kumptj Keuning Wintjer hiej aan in 't landj
Dae zeijt 't nateursjoeèn, met zien reuzehandj
Den huuërste gefluuster of 't waas van ein kindj
De stille noorderwindj.
En lieëtj den d'n hemel get sniee dwarrelendj los
Dae zeti zich den vast op get hei, struuk en bos
Den liektj 't ei sprookje, den liektj 't gewis
Of het aldaag Keesmès is.

Mer 't sjoeënste van Itter, det zeen ich dao neet
't Is 't kirkske waat ieëuwe gestange al heet
En dao tegenaan leuntj waal aod, mer nog fit
Dae tore woeë ich in zit.