Dichter(s): Tom van Deel

Locatie: Bronsweg 8, 7335 ED Apeldoorn, Nederland

Taal: Nederlands

Initiatiefnemer: Karla de Boer van Stichting Phidias

Vormgever: Tirza Verrips

Opmerkingen of wetenswaardigheden: De grote steen ligt in het parkje aan de Bronsweg. Het Bronsparkje, zou je dat kunnen noemen. Een steen om op te zitten of lekker omheen te spelen, ook als je nog niet kunt lezen. De letters zijn van hetzelfde materiaal als de steen. De Apeldoornse kunstenaar Tirza Verrips verzorgde de uitvoering. Voor Karla de Boer van Stichting Phidias was dit een volgend project in een reeks waarbij poëzie en beeldende kunst zijn gekoppeld. Zij heeft dan ook de opdracht besproken met de dichter. Tom van Deel is de dichter die je daar goed voor kunt vragen. Een dichter met oog voor beeldende kunst. De steen zelf is het onderwerp van het gedicht, maar wordt beschreven als steenjuweel. De steen is echt om even op te zitten, een schoolbank van de school die natuur heet. De tin en brons die erin voorkomen verwijzen naar de straatnamen om de steen heen. De Metaalbuurt is genoemd naar de straatnamen. De Aluminiumweg ligt er, de Bronsweg ook. De wijk was een van de eerste tuindorpen in Nederland. In eerste instantie niet heel populair bij de arbeiders die er konden wonen omdat het best een stukje wandelen was naar de fabrieken in het centrum. De Metaalbuurt is onlangs stevig gerenoveerd en ter ere daarvan wilde de gemeente Apeldoorn een feestelijke afsluiting. Lang waren er plannen om een school te bouwen in het Bronspark. Dat heeft de dichter vast geïnspireerd voor de tekst op de steen. De school is iets verderop terecht gekomen. Deze school, de Rietendakschool, was actief betrokken bij de onthulling in 2009. Leerlingen hebben er hun eigen gedichten voorgedragen én zij hebben zich opgeworpen als beheerders van het rijmmonument. De bomen in het park doen mee in de metafoor van de school. De bomen zijn de oude meesters en dan niet in de betekenis van de oude schildermeesters, maar de oude vertrouwde leerkrachten die de school van de natuur onder hun hoede hebben. De communicatievorm van bomen is natuurlijk ruisen en dus worden de leerlingen verrijkt met de geheimen die de bomen graag delen. En niet alleen de leerlingen luisteren, ook de bakstenen huizen om het park heen doen mee. Na deze herbeschrijving van de omgeving volgt de conclusie. De bank is een plek om van te leren, een lege plek om van te leren zelfs, want dat allitereert zo lekker en op een lege plek zit je beter dan op een volle. De helende werking van de natuur kan zijn werk doen als je even rustig gaat zitten. Alle stress, alle wanhoop, vervliegt als je de tijd neemt om de natuur te voelen. Dat kan daar, vastgehouden door de natuur én de poëzie.

Meer info: https://hetrijmrijk.wordpress.com/2015/10/07/tom-van-deel-baksteen-luistert/

Naam invuller: Ernst Jan Peters