Dit is myn lân! De kostelikste greide spint
Om my syn reach en nimt my mei de wrâlden yn,
De ierde joech syn ealste bloed; de lette dei
Bedraacht de hjerst mei simmers jonge skyn.

It koatershûs, de blokken hea, it haiweinspul
Beneame ’t boerelibben yn syn âlde steat.
De ieuwen gean foarby, mar eat bleau oer;
Libje fan Hasker mûntsen hjir net stee en feart?

Sa fyn ik op dit paad wat fan myn âld bestean;
– O jonge tiid, o fiere dagene rom! –
En dan dit byld: in plant dy’t bloeie mocht
En no noch iepen docht syn lêste blom.

Mar wat der bloeide en die, ferstean it sa:
In dichtwurk fan in heger krêft bedreaun,
En steld yn ierde’ boek. Ik naam it op
En yn ús âld bargoensk haw ik ’t beskreaun.