Orpheus

Twintig jaar geleden schilderde ik een gedicht op de stoep
van de schouwburg, om beroemd te worden. Er kwam
een stukje in de krant. Maar nu ik omkijk is alles weg
Heilige Hugo Claus ontmoette ik er. Een handtekening rest

Na iedere voorstelling kijk ik bij de deur nog even om –
niets, alleen een gordijn hangt in het donker. Bij concerten
lijkt of je de noten haast kunt aanraken – Na het applaus
alles vervlogen; de schouwburg zelf lijkt soms een droom

Wie omkijkt wist het verleden uit, maar wie in een theater
vooruit kijkt, ziet de wereld echter dan echt
De helden zijn onze vrienden, de paarden ruiken naar leer,

de danseres buigt voor mijn buurman, Apeldoorn houdt
de adem in; heel even is het podium van ons
en de schoonheid voor altijd