Bomen steken door stenen hun wortels
naar de doden uit. De haagbeuk draait
omhoog. Enkel de schors verraadt zijn
intieme bewegingen door knooppunten,
breuken, scheuren, inkepingen. Doden
suffen loom onder een dak van bladeren.
Likeurstokers, banketbakkers, zangers,
ooit op slagkarren naar hier gebracht.
Enkel de stenen getuigen van hun leven,
de namen onleesbaar, de data vergeten.
Spinnenwebben, vogelpoep, korstmossen
blijven. Bladeren kraken, doden zwijgen.
Terug naar overzicht
Vind je dat er informatie over dit gedicht ontbreekt? Stuur een mail naar
info@straatpoezie.nl met de titel en locatie van het gedicht en de aanvullende informatie.