Zoveel levens slapen hier vredig
hun verhalen gebalsemd, bewaard
tot wij ze liefdevol wakker lezen
en elke bladzij ons weer raakt

Hier vinden wij een dieper adem
in schaduwluchten van de tijd
die laag na fluisterdunne laag
weemoed strijkt over het afscheid

Hier tekent zich een venster af
op wie ons naast en dierbaar was
Schemerlicht schuift ons silhouet
naar het hunne op het glas

Het is een troostende gedachte
straks zo te worden opgewacht
met een arm om onze schouder
bij het vallen van de nacht