Benen zijn er om mee te lopen
én op te staan, dat is al zolang
wij op de aardbol rondgaan
echter mijn rechterbeen besloot
op een dag dat-ie liever bleef staan
heel wat argumenten roerde ik aan
toch vond mijn been dat-ie niet
langer moest lopen, hij weigerde
zelfs nog één stap te verzetten
op die bewuste plek heb ik
hem maar afgekoppeld, want
ík wilde toch écht verder
sindsdien dicht de dichter met
één been, hinkt nota bene elke
dag langs zijn verloren been
echter met de dag wordt dat
been donkerder én langer
nu is-ie al tot zes meter uitgerekt
de dichter vraagt zich telkens
af tot hoe hoog zijn been
uiteindelijk wortelschiet
en hoopt dat ooit zijn been besluit
het leven weer met hem te delen.
Terug naar overzicht
Vind je dat er informatie over dit gedicht ontbreekt? Stuur een mail naar
info@straatpoezie.nl met de titel en locatie van het gedicht en de aanvullende informatie.