te lang heb ik mijn loden hart
over te vreemde wegen gedragen
gedwaald over horizonten van smart
te lang heb ik mezelf gezocht
te veel talen van onrust gesproken
was ik het zelf waarmee ik vocht
te lang was ik van strelen verstoken
heb ik naar innige taferelen verlangd
met havens van vreugde willen stroken
en opeens reikte de tijd me een hand
gaf me richting naar een vergeten weg
leerde mijn vlees een laatste bestand
en op deze hoeve ben ik beland
hier heb ik mijn gemoed op rust gelegd
ben ik thuisgekomen in een nieuw land
Terug naar overzicht
Vind je dat er informatie over dit gedicht ontbreekt? Stuur een mail naar
info@straatpoezie.nl met de titel en locatie van het gedicht en de aanvullende informatie.