1

Ik liep door de straten van de stad en keek in het voorbijgaan
bij veel huizen naar binnen, niet te lang want dat is onbeleefd

Zag achter vensterbanken met planten, vazen, beeldjes
gezellige huiskamers van mensen die nog van niets wisten

Hier woont ergens, dacht ik, iemand die, wie weet binnenkort
in zijn eentje doodgaat en voor wie ik dan een gedicht schrijf

Zou het niet beter zijn, dacht ik, om nu al aan te bellen
en een vrolijk gedicht te zeggen voor nog levende oren?

Dat moet ik doen, dacht ik, maar net als iedereen wist ik
ook van niets, kende de straat niet noch het huisnummer

2

Inmiddels weet ik uw naam meneer N, tweedekerstdagkind
in 1932 geboren in een communistisch gezin, toch maar

bankdirecteur geworden, overspelige levensgenieter, alcoholist
met schulden, voorzien van een bewindvoerder, een pacemaker

en een nieuwe heup, vereenzaamd en gevallen, het spijt me
meneer N dat dit geen vrolijk gedicht is geworden voor uw dode oren