voordat je mij zult ontbreken
ijlt mijn angst op lange dunne benen
vooruit
intussen bouw ik nesten van mijn hechten aan jouw huid
broed op listen om het duister
te ontwijken
maar waar een kind en een moeder
is geen tijd
wat komen zal
strandt onophoudelijk
in haar schoot
golven breken wijzer
drijven in een voor altijd nu
wie het zeil hijst
zal ooit de mast strijken
maar in de tijd
ligt hun eeuwigheid verzonken
niets laten zij achter
in een ogenblik
Terug naar overzicht
Vind je dat er informatie over dit gedicht ontbreekt? Stuur een mail naar
info@straatpoezie.nl met de titel en locatie van het gedicht en de aanvullende informatie.