vrucht
wat vrucht was,
woekert van wortels tot stam,
kruipt na weken boven de aarde.
voorzichtig richt het takken naar de wind,
laat knoppen de kop opsteken, sprokkelt
bloesem, vogels, leven.
opgewekt wuift het uitzicht toe,
tot het moe en eerst de lucht,
dan de bodem kleurt.
voortdurend van niets tot iets
tot niets, zo hangen ook wij
hier rond.
Terug naar overzicht
Vind je dat er informatie over dit gedicht ontbreekt? Stuur een mail naar
info@straatpoezie.nl met de titel en locatie van het gedicht en de aanvullende informatie.