Wie weet hing in huis ooit een plank waarop dromen
netjes geschikt in het gelid stonden. Een baan, een lief,
een kind, familie. Foto’s in zwart-wit; samen aan de dis.
Een schaterlach, een koestering. Geen plek voor
verlies, gebrek of ferm ongeluk. Je liep altijd traag
door de straat. Er was geen tijd, er was nog niemand
kwijt. Iemand wachtte in dat huis, zou de deur
openen. Een moeder zou bellen, een vader helpen.
Dat dus.

Maar voorstellingen verkruimelen. Schroeven raken
los, planken verzakken. Dromen vallen zelfs bij wie
weet te leven. Grenzen verschuiven, kansen keren,
en iedereen gaat dood. Uiteindelijk wijken we
allemaal in onszelf. En nu hoop ik toch op die
langverwachte schoot, die zachte hand, de aandacht
waarmee zelfs wat te groot leek om te dragen stil
wordt weggevoerd. Engelen lijkt dan het beste woord
voor wie

teveel verloor, de uren te lang, de ruimte te leeg,
het leven ontdaan. Gewoon engelen en dan
zonder meer gaan.