Nacht lengt zich aan met een roze maan
verliezen wolken honing zich
in zichzelf, je gedoofde mond licht op
uit het gordijn van de nacht
voor even speelt de nacht met je schaduw
ontneemt je van je woord, verpakt in
lijzige stilte kijk je me aan, vaagt je
weg in de kracht van de nacht
zwermen kraaien krassend
door dwarrelend sneeuwgordijn
je onuitgesproken woorden
slaan uiteen
in de slonzige wind.
Terug naar overzicht
Vind je dat er informatie over dit gedicht ontbreekt? Stuur een mail naar
info@straatpoezie.nl met de titel en locatie van het gedicht en de aanvullende informatie.