Zo zal het geweest zijn: eerst de familie weg, daarna de
vrienden, dan de vrouwen, de honden,

toen de zon en zijn blote lijf in de achtertuin, het voetbal,
de winst, het gejoel, de zin, het bewegen,

zijn kracht, eigenlijk zijn hele wereld. Dat wat overbleef
was niks. Hoesten, steken, benauwd zijn,

nog geen zwaai uit zijn armen, naar wie ook. Tegen de
feestdagen op zien, de lege fles, kruimels

shag, bedelen om een boodschap, de laatste kamer in huis,
een doelpunt, hé jongens toe nou.

Soms ziet hij zijn honden nog liggen, voelt hij hun kop
tussen zijn handen, de ogen die hem volgden,

het vertrouwen in wat hij deed, wie hij was, morgen niet
vergeten nieuw voer te halen, toch?